Sucre & Potosi

De markt in Sucre

Dag 10: donderdag 26 december

We zitten nu in Sucre (de officiële hoofdstad van Bolivia), waar we kerst gaan vieren (even kijken of er zelfs een mis in het Spaans is). Het weer is echt heerlijk (twee kleine regenbuitjes)! We zitten nog niet zo hoog, dus koud hebben we het niet gehad. Eten is ok! Op de een of andere manier zijn we nog niet helemaal aan klimaat/eten gewend, want Esther heeft voor de reis lopyramide moeten slikken (meerendeel weet wat dat betekent...).

Ons kerstmaal bestond uit Emile's ideale diner, namelijk een luxe hamburger met friet, cola en mayonaise (en dat voor de prijs van een dikke euro).

De rij voor de bedeling in Sucre

Sucre is een mooie stad op 2800 meter. Gezellig plein midden in de stad waar iedereen lekker rondhangt. Bovendien staat er een prachtige kathedraal (heel veel kitsch). Een hoop mensen in klederdracht, maar als je goed kijk zijn het allemaal bedelaars. Erg naar om te zien dat er zoveel mensen onder de armoedegrens leven. Als toerist ben je per definitie een wandelend pinautomaat, maar we kunnen niet iedereen geld geven. Het is zelfs zo dat moeders kleine kinderen met een zielig gezicht op je af sturen en er soms bijna huilende bejaarden voor je staan met het handje omhoog. Het nare is dat deze mensen echt geen andere bron van inkomsten nu of in de toekomst hebben. De rijen bij de bedeling zijn echt enorm. Het vervelende is dat het motto ´alles went´ hier ook opgaat. We worden er echt naar van en geven, min of meer om schuldgevoel weg te nemen, dagelijks een aantal mensen. Ook zijn er veel kindschoenpoetsers die voor 0,14 eurocent willen werken. Na even kletsen zijn het zulke lieve kindjes, die eigenlijk gewoon naar school zouden moeten en lekker moeten kunnen spelen... Op kerstavond worden de kinderen ´verwend´ door de bevolking. Uit auto´s wordt dan snoep gegooid, waar dan honderden kinderen proberen ook maar een zakje te pakken te krijgen.

Onweersbui in Sucre

Goed, nu een vrolijker verhaal...

Tijdens een enorme regenbui (ja, heel soms hebben wij ze hier ook) renden we een cafeetje binnen waar we hartelijk werden verwelkomd door een enorm dronken familie. De mannen kwamen meteen bier brengen en Emile tien keer op de schouders slaan. Vervolgens kregen we de beste wensen mee en dat we maar veel kinderen mochten maken... Deel van de familie zaten ook op kerstavond een hamburger te eten, we hadden dan ook echt vrienden in Sucre. Verder hebben we gegeten in de markthallen (elke stad heeft ze) heerlijke worst met aardappels. Geen groente... We hebben ook nog twee musea bekeken, waar we privé-rondleidingen in het Spaans kregen. Schrijnend om de kwaliteit van de schilderijen te zien!

Kerstavond

Plaze 25 de Mayo in Sucre

Samen met Joop en Tineke (de twee Nederlanders uit Samaipata) hebben we de ganse avond in het park gewacht op de kerstprocessie. Toen het te lang duurde zijn we naar het café gegaan. Net tijdens het eerste biertje ging de processie van start, maar helaas, eerst moest het biertje op. Kwamen we buiten, processie weg! Gelukkig konden we het laatste stukje meelopen en zijn we zelfs naar de mis erna geweest. Emile (de ware katholiek) is gezegend met een hostie van de bisschop!!! Na de kerk kerst gevierd met teveel wijn op deze hoogte.

Dag 11: vrijdag 27 december

De mijnen in Potosi, met op de achtergrond de stad zelf

Woensdag de bus genomen naar Potosi. De route was prachtig, eerst door bergen omhoog en daarna over de hoogvlakte, Bij aankomst op 4800 meter reden weer eerst door wat leek een enorme vuilnisbelt, maar het bleek gewoon de normale omgeving te zijn. Het centrum was gelukkig erg gezellig. Iedereen is hier ontzettend vriendelijk en velen beginnen een praatje. Aangezien ons Spaans nou niet echt goed wegkletst, helpen de Bolivianen heel erg en proberen ze ons te begrijpen. We zijn hier overigens na twee seconden omhoog lopen aan het hijgen als een paard, maar verder geen last van de hoogte. Bolivianen waarschuwden ons voor de ontzettende kou hier (esta frio!!!), maar het is hier heerlijk T-shirt weer. ´s Avonds gegeten in een naar wij dachten lekker rustig tentje. Er zou folkloremuziek zijn en er was een enorme tafel gereserveerd. En ja, hoor, net nadat we hadden besteld, kwam er een Djosergroep met 30plussers binnen. Verder wel erg lekker gegeten.

Een mijnwerker in de mijn, Potosi

Vanochtend, vrijdag, hebben we een bezoek gebracht aan de mijnen (grootste bron van inkomsten en lange tijd had Potosi de grootste zilvermijn van Zuid-Amerika). Het is een beetje een ambivalent gevoel om daar rond te lopen. Aan de ene kant wilden we het graag zien, aan de andere kant is het werk zo ongelooflijk zwaar en slecht voor de gezondheid (mensen overlijden gemiddeld 10 à 15 jaar nadat ze zijn begonnen met werken). De mijnwerkers waarderen je bezoek echter heel erg. (Als toerist is het ook de bedoeling dat je cocabladeren, sigaretten of dynamiet voor ze koopt.) De tocht door de mijnen was wel erg indrukwekkend en smal. Continue gebukt lopen, nare gassen in je neus en heel donker. Ook hier is kinderarbeid de normaalste zaak van de wereld, een mijnwerker kan op zijn 12de beginnen. Wel goed om het gezien te hebben.