Swakopmund en Cape Cross

Zonsopgang bij Spitzkoppe Zonsopgang bij Spitzkoppe

Dag 10: maandag 18 juli

Vandaag zijn we ongelofelijk mooi wakker geworden. We hebben om 6:00 uur de zon vanuit de tent zien opkomen, waarbij de Spitzkoppe een nog mooiere rode glans hadden dan de avond ervoor. Rustig opgestaan, koud water over onszelf heen gegooid en opgedroogd in de zon. Na het ontbijt zijn we gaan rijden richting de kust.

Zo'n 50 km voor de kust doemde er een enorme mistbank op (zeemist). Wel apart om op zo'n muur af te rijden. Eenmaal erin viel het wel mee met het slechte zicht.

De opdoemende zeemist bij de kust (richting Cape Cross) De opdoemende zeemist bij de kust (richting Cape Cross)

Toen we aankwamen bij de kust zijn we eerst noordwaards gereden naar Cape Cross. Hier huist een zeehondenkolonie van circa 200.000 (!) zeehonden. We stinken er nog van, maar erg grappig om die beesten te zien en te horen.

De route naar Swakopmund was, ondanks dat het langs de kust was, erg saai. Swakopmund is een beetje een rare stad. Heel modern, heel veel blanken en alles is er te krijgen. Heel raar na een week zo ongeveer alleen te hebben gereden en gekampeerd. Wel fijn om cappuccino/koffie niet instand te hoeven drinken.

's Avonds zijn we uiteraard lekker uit eten geweest, dit keer met Sander en Hanneke, twee stadsgenoten. Luxe restaurant voor Namibische begrippen, maar nog altijd goedkoper dan de gemiddelde kroeghap in Utrecht.

200.000 zeehonden bij Cape Cross 200.000 zeehonden bij Cape Cross

Dag 11: dinsdag 19 juli

Toen we opstonden was het nog steeds grouw en miezerde het. We besloten dan ook maar meteen door te gaan en de kust achter ons te laten.

Het doel was een camping ergens driekwart van de route naar Sesriem (Sossusvlei), om de anders wel erg lange rit een beetje te breken. Bij het inrijden van de woestijn werden we gelukkig gewaarschuwd met een Pas Op bord: Zand. Je weet maar nooit! Het eerste stuk van de rit was een beetje saai, maar ons wachten werd beloond, want we moesten twee mooie passen door.

Solitaire Solitaire

Onderweg nog even appeltaart gegeten bij Moose in Solitaire. Het was er lang niet meer zo rustig als in het boek Solitaire (van Ton van der Lee), maar leuk om het restaurant en natuurlijk het pompstationnetje te zien.

Het eindpunt werd uiteindelijk Camping Weltevrede aan de rand van het Naukluft Park. Een simpele guestfarm waar alle lodges (toen wij er al stonden) werden gevuld met Nederlanders van een groepsreis.


Facts & Figures
Route
Camping
D1925, D1918, C34
Desert Sky Backpackers (Swakopmund)